हा आमचा वारसदार...

अवघ्या १६ मिनीटं नि ४० सेकंदात दूर्ग लिंगाण्याचा गगनसुळका लीलया पार करणाऱ्या बा रायगड परिवाराचे शिलेदार सागरदादा नलवडे यांस बहू आदरे समर्पित...

सागर नाव जरी, तरी ना, ध्येया किनाऱ्यांचे बंध

ओहोटी ना पराक्रमा तव, सदा भरतीचा छंद

कर्तृत्व जया रक्तात, तयांना परपंखांची गरज नसे

त्रिवार अशक्य सर्वस्वी जे, सहजशक्य हो त्यास दिसे

वैनतयाची अतूळ भरारी, अशी मारली जिद्दीने

पंख असलेले पक्षी जाहले लज्जित तव झेपेने

पुटपुटले असतील स्वतःशीच ते, "व्यर्थ आमचे जगणे

पंखाची ना गरज गाठाया, ध्येयाची अपार गगने"

अशीच घेतली पुराणकाळी, झेप बाल हनुमंताने

कलियुगी या दिलास प्रत्यय, तुजिया सामर्थ्याने

वामन बटुचा निश्चय भरला, तुझ्या पावलांत

हा हा म्हणता करसि दूर्ग, लिंगाणा पादाक्रांत

तत्क्षणी सह्याद्री धारेने या, असेल रोखला श्वास

काळ नदीच्या घशास कोरड, पडली त्याच समयास

बोराटा, सिंगापूर, आग्या या अवघ्या नाळी स्तब्ध

कित्येक घाटा, कित्येक वाटा असतील तुजवर लुब्ध

आभाळ कौतुक असेल दाटले, रायगडाच्या मनी

"अचाट साहस, असेल पाहत तोही चार शतकांनी

पराक्रमाचा असा न मांडिला, शिवकालापाठी जागर"

असेच स्वतःस वदता झाला, असेल तो दुर्गेश्वर

अन् बुलंद, अजिंक्य लिंगाणाही, असेल बोलता झाला

"भले बहाद्दर, शब्बास र पठ्ठया लंघुनी जा तू मजला

कारागृह मी भ्रष्ट पदांचा, कैक भोगला शाप

प्रतिपश्चंद्रासम तुझी पाऊले, शीतळ करी मम ताप

अति कठोर मी त्यांस, ज्यांस ना कळला सह्यगिरी

महाराष्ट्र पुत्रांस मी तर, अंगण परसापरी

असेच मावळे शिऊबासंगे बागडले आमच्यावरी

मातपित्यासम त्यांसी घेतले कटी खांद्याच्यावरी

तशीच निष्ठा, नियत, कष्ट ते, तुझ्या नांदते चित्ती

तव दिग्विजयाच्या तोफांना रे, देईल मी सरबत्ती

धडाडधड ज्या गर्जत पिटतील, चहुमुलखासी डंका

बा सह्याद्रीचा मिरासदार तू अणुमात्र ना शंका"

सरे पायथा, सरली माची, शिखर गाठले जेव्हा

बा रायगडासी लवुनी मुजरा त्रिवार केला तेव्हा

समाधीतुनी जाणता राजा असेल जाहला खडा

अधीर जाहला असेल देण्या, हातीचा सुवर्ण तोडा

अभिमानाने वदे छत्रपति, उमटे दरीखोरी हुंकार

"धनदौलत ही शिवशाहीची, हा स्वराज्य शिलेदार

हा आमुचा वारसदार......."

लेखन - ©संतोष अंकुश सातपुते
९५४५८६४०५६
फोटो । नेट साभार
कविता आवडल्यास नक्की प्रतिक्रिया द्या