यत्र तत्र सर्वत्र

पावसाळा नुकताच ऊंबरठ्यावर येऊन ऊभा राहीलेला. चार सहा पाऊस गाठभेट घेऊन गेलेले. त्यावेळी मी, केतन, सागर, नंदन चौघेही रायगडी निघालो. मुक्काम किती? ऊणेपुरे आठ दिवस! ते आठ दिवस आम्ही शिवकाळातच जगत होतो.कोणी विचारेल काय केलं रायगडी या आठ दिवसात? तर काहीच नाही! चौघेही सासुरवाशीनीसारखे संसार सोडून माहेराला आलो होतो. माहेरी थोडीच काय करायचं असतं! ईथं फक्त बागडायचं! माहेरच्या गोतावळ्यात मनमुराद रमायचं! त्यांच्याकडून फक्त लाड पुरवून घ्यायचे. दिवस, तारीख, वेळ यांच्याशी काडीमोडच घेतलेला. कोणीही विचारावं आज दिवस कोणता? फिरायचा! आणि सकाळ, दुपार, सांज, रात्र याशिवाय दूसरी वेळ नव्हती. सकाळी ऊठून बाम्हण वाड्याच्या ओहोळेनी खाली वाघदरवाज्याकडे निघायचं. ही वाट जरा अडचणीची! तरी निघायचो. मरणाची खेकडं गोळा करीत. पावसानं झऱ्यांना पाझर फुटलेला. वर ओहोळेच्या ऊगमाशी थेंबथेंब ठिपकणारं पाणी खाली मोठमोठ्या डकल्यातून शिगोशिग भरून वाहावयाचं. इथं भडाभडा पाणी अंगावर घेत आंघोळी ऊरकल्या की आम्ही वाऱ्यासारखे गडावर दसदिशी ऊंडारायला मोकळे. जायचं कुठं हा प्रश्नच पडत नव्हता. फुटतील त्या वाटेने अथवा वाट नसेल...

राजगड! मुरुंबदेवाचा डोंगूर! बिरमऋषीचा डोंगूर! ब्रह्मर्षीचा पर्वत. ईये महाराष्ट्र मुलूखाचे ठाई वसला राजगड. अनादी काळापासून. ऊंच गगनात डोकं खुपसून. पायतळीची रहाळीची माणसच काय, जनावरदेखिल या खडककड्याशी झोंबायला धजावायचं नाही. अन् एकेदिनी हा गगनकडा येंगून वर चढला तपस्वी बिरमऋषी. या विजनस्थळी. एकांती! जनस्थानापासून विमूक्त अशा जागी. राजगडास पहीला मानव स्पर्श घडला तो असा. या राजस, तपस्वी साधकाच्या स्पर्शानं थरारला राजगड. तो बसला तपाला. अन् घुमू लागला अभिमंत्रीत वेदघोष अवघ्या डोंगरावर. दशदिशांनी! राजगडही विरक्त झाला! टीचभर घरासदेखिल घरपण देण्यास लागतो स्त्रीचा हात. अन् हेच ध्यानी धरून त्या चारसहा सवाष्णी गड येंगून वर आल्या. दक्षिण बाजुनी मळ्याचा अवघड दांड मोठ्या ठसक्यात चढून आली काळेस्वरी. गुंजिवण्याच्या निबीड रानातून वाट काढीत दारावर येऊन विराजली गजांतलक्षुमी! बालेकिल्ल्याखालच्या गच्च रानात विसावली रेडजाई! बालेकिल्ल्याचा आडदांड ऊभार येंगून ऊगवतीस तोंड करून विराजली मायजननी. अन् चोरदिंडीच्या वळणवाकणातून कड्या कपारीस भिडून ऊत्तर अलंगेवर वसली माय पद्मावती. आधीच गड तपस्वीच्या ...